«У вас чатыры з паловай гадзіны, каб выкарчаваць гэты корань»
- 24.01.2024, 9:55
Гандбаліст каманды Беларусі расказаў пра здзекі ў Сувораўскай вучэльні.
21-гадовы гандбаліст каманды Беларусі Кірыл Самойла, які зараз гуляе за польскі клуб “Вісла” (Плоцк), у інтэрв'ю Betnews.by згадаў, як вучыўся ў Сувораўскай вучэльні.
Са слоў Самойлы, ён пайшоў у вучылішча ў сёмым класе:
- Мы прачыналіся а 6:30. За паўгадзіны паспявалі памыцца, заслаць ложкі, усюды навесці парадак. А 7 ужо снедалі. На гэта было 15 хвілін. Потым з'язджалі на трэніроўку, працавалі, вярталіся ў вучэльню і беглі на абед. Бо ўжо пачыналіся заняткі. Абедалі, вучыліся, затым быў падвячорак. І мы адразу ж адпраўляліся на другую трэніроўку. Калі прыязджалі з яе, рабілі хатняе заданне на наступны дзень. Ва ўсіх было на гэта тры гадзіны, у нас - паўтары. Далей вячэра і ўсякія вечаровыя вайсковыя мерапрыемствы. Падшыванне, падрыхтоўка формы, шыхтаванне, паверка... Дзень распісаны так, што не было ні хвіліны вольнага часу. Увесь час кудысьці беглі. А 10 адбой. В 9.40 яшчэ часам паспявалі схадзіць у трэнажорку.
Так Кірыл пратрымаўся чатыры гады, а потым паступіў у РГУАР. Гандбаліст прызнаўся, што, калі вучыўся ў Сувораўскай вучэльні, думаў, што там няма плюсаў:
- Я шмат разоў хацеў сысці з Сувораўскай вучэльні. Але бацькі казалі: супакойся, усё будзе нармальна. Я не разумеў, навошта мяне сюды запіхнулі. Асабліва цяжка было першыя два гады. Да трэцяга-чацвёртага мы ўжо абжыліся, стала спакайней. Але ўсё роўна: у 9-10-м класах, магчыма, пагуляць пагуляць з дзяўчынкай, аднак трэба было сядзець у вучэльні.
Але зараз Самойла думае інакш, маўляў, без Сувораўскай вучэльні, ён, магчыма, ужо скончыў бы з гандболам.
- Можа, трапіў бы не ў тую кампанію. Можа, прапала б жаданне. Калі ты не ў Сувораўскай вучэльні, у цябе больш інтарэсаў. Мая галоўная, адзіная цікавасць у той час — адправіцца на трэніроўку, каб выехаць з вучылішча.
Таксама ён падзяліўся гісторыяй, калі аднойчы дзяжурыў у роце і хацеў паехаць на трэніроўку:
- Камандзір часам адпускаў, часам - не. Кажа: Ты так хочаш на трэніроўку? Добра». Гэта была зіма, мінус 15, на зямлі сантыметраў 25 снягу. А ў нас ссеклі здаровае дрэва. Застаўся толькі корань. Камандзір працягвае: "Бярэш дваіх дзённых, і ў вас чатыры з паловай гадзіны, каб выкарчаваць гэты корань". Мы давай разграбаць снег. Потым насіць вёдры з гарачай вадой, каб растапіць зямлю. Яна была як асфальт. Чатыры з паловай гадзіны дзяўблі ломам. У выніку мы гэты пень так і не выкарчавалі. Спускаецца камандзір: маўляў, усё, можаш ехаць на трэніроўку. А жадання такога ў мяне ўжо не было. Спіна не разгіналася.
Праз 15 хвілін Самойла ўбачыў трактар, які “за два грабкі дастае гэты пень і з'язджае”.
- Я потым у камандзіра пытаюся: "Дык а навошта мы гэта рабілі, калі вы ведалі, што прыедзе трактар?" Кажа: "Я хацеў, каб ты заслужыў трэніроўку", - распавёў спартсмен.